Fated to Love - Chapter 2

"Cheer up bro" tinapik ni Kyle si James


"How can I be happy when I'm no longer with her" bigkas ni James habang nakatingin sa isang babae na masayang na kikipag kwentuhan sa mga tao.


"James, you made a choice and so was she" sabi naman ni Micah ang isa pa nitong kaibigan.


"Right, I have to face it and deal with it" ang naging sagot ni James sa mga kaibigan.


Siya si Roberto Jaime Monteclaros Reid o mas gusto siyang tawaging Robert James. Apo ng kilalang business tycoon at isa sa pinakamayaman sa Asia. Siya ang nag iisang tagapag mana ng Monteclaros Empire.


Pagod na pagod si Devon pag katapos ng kasal, ikaw ba naman kasi makipag chikahan sa mga taong di man lang nito kilala. Beso dito, tawa doon, picture taking at kung ano-ano pa. Pero di nakaligtas sa paningin niya ang napaka gandang mansion na bumungad sa kanya. “oh my god, dito ako titira?” manghang sambit sa sarili. Nakatayo parin si Devon sa labas ng bahay na manghang mangha sa nakikita habang ang asawa nito ay hindi man lang siya pinansin at pumasok na sa bahay.


“Senyorita, pasok napo kayo  kanina pa po nasa loob si senyorito”


“Ha?” lumingon lingon si Devon “Ang mokong na yon, iniwan ako. Sige po kuya” Patakbong pumasok si Devon sa bahay.


“Senyorita ito po ang magiging kwarto niyo, andyan napo ang lahat niyong gamit” pagpapaliwanag ng Mayordoma sa kanya habang nililibot niya ang kabuu-an ng kanyang silid. “Hala, parang buong bahay na naming to ah” “ang laki”. Para siyang batang aliw na aliw sa nakikita.


 “ah.. si ano po saan matutulog?” tanong niya sa katulong.


“Sa kabilang kwarto po si Senyorito” sagot ng katulong.


Nakahinga naman siya ng maluwag dahil sa nalamang hindi pala niya kasama sa iisang kwarto ang asawa.


“Sa nga pala seniorita, sila ang magiging katulong niyo. Si Stephanie at Lourdes”


“ay nako hindi napo, bakit pa ako kailangan ng katulong eh kaya  ko po sarili ko.”


“utos ho yan ng señor”


Parang naasiwa si Devon na magkakaroon siya ng katulong. Sa tingin niya mas matanda lang siya ng tatlo o dalawang taon sa mga ito. Pero wala siyang magawa kasama na ito sa magiging buhay niya. Hindi pa naman siya sanay na pinag sisilbihan.


***************************
Hindi mapakali si Devon sa soot niyang hills. Tumatakbo siyang papalabas ng bahay “naku maiiwan na ako”.


“Seniorita, kanina pa po kayo hinihintay ni seniorito” pag alalay sa kanya ng kanyang personal bodyguard.


Agad pumasok si Devon sa sasakyan, “good morning” bati niya sa binata pero hindi siya nito pinansin. “Hmm ang taray ng lolo”


Habang nasa sasakyan ay iniisa isa ng sekretaryang si Marisa ang schedule nila sa buong lingo.


“May lunch ho kayo kay Mr. Tan mamaya pagkatapos po ng art exhibit. Tapos po, may interview at pictorial kayo ng 2 o’clock sa lifestyle magazine. Bukas po Maam Devon after ng klase niyo pupunta po kayo sa bank para mag open ng account niyo. Susunod na lang ho kayo kay Sir sa club para sa unang klase niyo ng pangangabayo. In Wednesday night you will be attending a gala …..” at mahaba pang lintanya ni Marisa.


"Haayyy.." Ang naging tugon na lang ni Devon sa sarili.


Lingid sa kaalaman niya lihim siyang painagmamasdan ng asawa na nasa tabi lang niya. 

Fated to Love

Chapter 01

Do you Devon take...
to be your .....husband?
love ... behold...

Hindi halos marinig at maintindihan ni Devon ang sinasabi ng pari. Para siyang nabibingi at parang may malakas na ugong siyang naririnig. Gusto niyang umatras sa kasalang ito pero paano ang mga magulang niya. Para sa kanya gagawin niya lahat para lang sa kinagisnang magulang at sa pamilyang pinapahalagahan.

"kung hindi lang kailangan" bulong niya sa sarili. "Infairness ang gwapo ng mokong na to".

Nag hihintay na ng sagot ang pari pero wala paring maitugon si Devon.

"Say no" bulong ni James sa sarili "say no please".

Muli nagtanong ang pari at ang mga tao ay nagsimula ng magtaka.
"Bahala na, this is for the best" nagpapakatatag na sabi ni Devon sa sarili habang pilit tinatago ang namumuong luha sa mata.

"Yes father"

Parang nabunutan ng tinik ang mga taong nandoon sa kasal.
Habang may isang taong pilit umaasa na baka magbago ang isip ni Devon. Pero siguro ito na talaga ang tadhana nilang dalawa. Bakit kasi wala siyang lakas na ipaglaban ang gusto niya.
Natapos na ang kasal, pilit ngumiti si Devon sa mga tao. Paulit ulit niyang sinabi sa sarili na tama ang ginawa niya.
Siya si Devon May Berseron, 18 years old. Bata pa kung totoosin para magpakasal pero kailangan niya itong gawin para sa mga magulang. Malaki ang utang na loob niya dito na kahit hindi siya tunay na anak ay minahal at inaruga parin siya. Inampon siya ng mag-asawang Berseron sa pag aakalang hindi na ito magkakaanak pa. Hindi  kilala ni Devon ang tunay na mga magulang nito dahil mula ng isilang siya ay agad siyang kinuha ng mag asawa.Ang alam lang niya isa itong batang dalagang ina. Lingid sa kaalaman niya lihim siyang pinasusubaybayan ng kanyang tunay na ina.
Kaya ito siya ngayon kasal sa isang taong hindi niya lubos na kilala dahil pinagkasundo siya nito bago ito namatay.

Lumapit si Fretzie sa kanya na umiiyak. "hindi ko alam kung mag ko congratulate ba ako o condolence sa iyo".

"Ano kaba sis, okey lang ako".

"Nag aalala lang ako sa magiging buhay mo, hindi ka naman kasi dapat nag pakasal eh"

"I made my desicision at isa na ako ngayong Mrs..." naputol ang pag uusap nila ni Fretzie ng lumapit dito si Bret na para ring naiiyak. Feeling hopeless si Bret dahil siya itong lalaki sa pamilya pero wala siyang magawa.

"Ano ba, wag niyo nga akong dramahan ng ganito" at nag yakapan ang tatlo. Habang si James ay nakatingin lang sa kanila na pilit din nagpapakita ng kakatagan sa sinapit.

"Basta pag sinaktan ka ng lalaking yan, makakatikim talaga yan sa akin. Alam mo namang ikaw ang bestfriend sister ko diba" sabi uli ni Fretzie habang umiiyak.

Si Fretzie ang nag iisang anak ng mag asawang Berseron. Una nilang inampon si Devon dahil akala nila hindi na sila magkakaanak pa pero pag kalipas ng ilang buwan ay nabuntis ang ginang at yun nga ay naging si Fritzie. Isang taon lang ang tanda ni Devon kay Fretzie at naging malapit sa isa't isa ang dalawa. Bestfriend-Sister ang turingan nila.

Si Bret naman ay isa ring ampon ng mag-asawa. Nakita nila itong palaboy laboy sa kalsada na umiiyak. May dala itong bag kung saan may damit sa loob at  birth certificate. Ineport ng mag asawa sa pulis at ganoon din sa DSWD ang tungkol kay Bret pero lumipas na lang ang ilang buwan at wala parin itong makuhang lead kaya nag desisyon ang mag asawa na ampunin nalang ito. Hindi na nila pinalitan ng pangalan si Bret kaya siya lang ang may ibang apelyedo.

Naidaos ang reception ng maayos. Ang kasal ay naging napaka inggrande. Maraming reporter, mga malalaking personalidad sa politika, entertainment at iba pa. Sa hindi nakaka alam ng totoo akala mo masaya ang bagong kasal pero doon sa mga taong alam ang nangyari, nararamdaman nila ang bigat ng damdamin na dinadala ng dalawang taong parang pinag sakluban ng langit.

hayy.. actually i don't know what to write or i'm thinking if what i'm writing would make any sense at all. I just found myself creating a blogsite out of uhmmm ano nga ba??? my gemster family kasi has a blogsite kaya i started creating mine too para maki uso without even realizing na kailangan ko palang magsulat after all what's the use of having a blog kung wala naman akong isusulat..

It's friday today, day-off here kaya all day ako andito sa kwarto ko. Here in the four corners of my room that i shared with 4 of my office mates. Our room is like a prison cell sa sobrang liit at just a sardines stuck in a can. We can even barely move, hahhaha, am I too exagerated?. Sometimes, I laugh at myself because I traded my very comfortable life back in Phil just to be in a place like this. But surprisingly, i'm still able to breath. My life here so far is a bit okey or maybe i'm trying to make myself believe that i'm okey being stuck here. For those who don't know, I'm staying in building where the company provided for us as part of the benefit. Free accomodation and transportation so I grab it since makakasave din naman ako. But mind you, it's too far from the city proper. Tatamarin ka lumabas. Seriously, try to walk under the heat of the sun and able to beat up the eyes of men (na parang first time pang nakakita ng girl sa buong buhay nila)  just to reach at the place where you can see busses pass by. Then, promise it's like a torture when you're in the bus na kasama ang ibang lahi na may amoy. Sorry, i'm not being racist here just stating a fact. A 30 minute ride to metro  station is not really so much fun then after that a 45 minute ride naman to city proper. whew, biyahe palang kulang na ang isang oras. 'Coz even your in the city proper, you still need to ride the bus to reach your desired destination. Kaya stressfull. And who would want to go somewhere else when theirs a curfew? Damn, a night out sounds not a good idea pwera nalang kung makiki sleep over ka sa iba.

I also ask my self how to start a day when everything is routinary. Ngayon lang ako gumising ng 5 in the morning to prepare for work because my 2 previous work in Phil doesn't require me to woke up that early.
My work starts at 8 but our van pick us at 6:30 in the morning (seriously sometimes i hope na malate sa pagdating). Though, we go home early naman at 4:30 so bawi din.

But what will i do when i reach home???

uhmm....

eto lang,

mag laba
mag luto
a few minute chit chat with my roomates
stayed up late browsing internet ( good thing i have my lappy)

then that's it.. Same goes the following day and on the next day like I'm sick and tired of it.

outside our accomodation.. parking area..

at the guard house...

sa aking munting haula.... it's double deck kaya nasa taas ako na ilang beses na ring muntikang mahulog dahil walang harang.. hahahhaha..